Wieczór przy herbacie (36), czyli dzień z życia leniwca :)

Uwielbiam nicnierobienie!

Czy może być coś lepszego?

Obudziłam się dzisiaj o 11.30 i do 13.30 czytałam książkę w łóżku.

Po prostu MIODZIO!!!

Później usłyszałam Kornelię błąkającą się po mieszkaniu bez celu, 

więc namówiłam ją na wspólne oglądanie filmów.

Pierwsza na tapecie była "Czekolada" 

- o rany aż ślinka mi leci na samą myśl o tych cudach,

choć wiadomo, że tak naprawdę nie jest to film o czekoladzie.

W trakcie "seansu"zgłodniałyśmy 

i zamówiłyśmy sobie naleśniki na ostro (z kurczakiem).

W końcu po co męczyć się gotowaniem, 

jak mogą mi obiad przynieść do domu, nie?

Później "odgrzałyśmy" "Dirty Dancing",

który chyba znam na pamięć, ale korzystałam z tego, 

że Kornelia siedziała ze mną, 

zamiast godzinami przesiadywać w swoim pokoju.

Teraz przyszedł czas na herbatę i tego posta,

zaraz potem wracam do lektury.

Dzisiaj mam ochotę na zwykłą, czarną herbatę, 

ale... okazało się, że się skończyła!

Wybrałam, więc tę mieszankę, 

która najbardziej w smaku przypomina zwykłą, czarną herbatę, 

tyle że z truskawkową nutą 

"Truskawki z kremem", 

możliwe, że już ją kiedyś prezentowałam - nie pamiętam.

To herbata, którą każdy miłośnik herbat w domu mieć powinien.

Jestem przekonana, że każdemu przypadnie do gustu.

Już wiecie jak leniwie płyną moje dni.

Nie martwcie się jednak, czasem zdarza mi się wyjść na powietrze :)

Dwa tygodnie temu jak część z Was wie, 

byłam na chrzcinach u siostrzenicy.

Był to pierwszy dzień, w którym mogliśmy cieszyć się śniegiem, 

bo w nocy zasypało całą Polskę.

Impreza rodzinna po chrzcinach odbyła się w restauracji,

w której Sandra z Rafałem brali ślub.

Mają tam plac, 

na którym Młoda Para latem może zrobić uroczą sesję ślubną.

Zimą, jak się okazuje też może być fajnie :)

Kornelia przechadza się po "ogrodzie".

Jak dziecko! Trudno jednak było się powstrzymać - taki cudny puszek!

Prawda, że uroczo jest tu także zimą???

Poszłyśmy z Kornelią porzucać się śnieżkami

i zrobić kilka fotek.

Na koniec, kiedy zmierzałyśmy już do restauracji

podstawiłam Kornelii nogę, a gdy upadła - przysypałam ją śniegiem.

Bardzo wychowawcze, prawda?

Tydzień temu w piątek,

 choć byłam strasznie zmęczona ostatnim tygodniem pracy

 (konferencja, imprezy charytatywne, podsumowanie półrocza, 

a dodatkowo zebranie rodziców u Kornelii) 

postanowiłam wyrwać tatę i Kornelię na spacer do parku.

Na dworze było ślicznie - nadal biało i przyjemnie, 

bo nie było nawet najmniejszego wiatru.

Cieszę się, że wyszliśmy :)

Od zabawy śnieżkami i wygłupach na śniegu 

dostałyśmy aż rumieńców :)

Kornelia tworzy śnieżki.

Ja z tatusiem :)

Tak wyglądałam po wszystkich starciach na śniegu :)

A to nietypowe znalezisko!

Musiało pojawić się na chwilę przed nami,

bo buty były suche i czyste, a przecież cały czas padało.

Przyznam, że mocno zdziwił nas ten widok.

Natomiast w miniony poniedziałek zrobiłam coś szalonego!

Odważyłam się wejść na lodowisko!

Mam 32 lata, a nigdy wcześniej nie miałam na nogach ani łyżew, ani rolek,

a co dopiero mówić o jeździe! 

Gdy weszłam na lód, to przez jakieś 5 - 7 minut walczyłam 

żeby w ogóle utrzymać się w pozycji stojącej.

Było to dla mnie trudne pomimo, że cały czas wisiałam na bandzie :)

Jednak po jakimś czasie utrzymałam równowagę 

i zaczęłam przemieszczać się wzdłuż bandy.

Ku mojemu wielkiemu zdziwieniu kilkukrotnie odważyłam się puścić 

i o własnych siłach pokonać część lodowiska.

Kornelia pokazała mi jak się odpychać i jak stawiać nogi.

Wyglądało to co prawda komicznie i wszyscy mieli wielki ubaw,

ale ja i tak jestem z siebie dumna.

Próba utrzymania się w pionie.

Radość dziecka - bezcenne :)

A tu już postęp - stoję samodzielnie. Brawo!

Tu widać, że dałam radę przejechać kilka metrów sama - Kornelia tylko stoi i się patrzy.