Wieczór przy herbacie (40)

[Post miał się ukazać wczoraj, 
ale kliknęłam "zapisz" zamiast "opublikuj"
i wyłączyłam komputer]

Wczoraj zakończyłam pierwsze półkolonie, 

teraz mam tydzień przerwy i mogę trochę odetchnąć.

Z czytaniem niestety nadal jestem w czarnej d..., 

ale mam nadzieję, że nadrobię to w tym tygodniu 

(zwłaszcza, że kupiliśmy sobie wreszcie leżaczki na balkon).

Ciągle mam też zaległości na Waszych blogach :(

Dzisiaj miałam iść z mężem na ryby, ale tak się chmurzyło i wiało,

że zrezygnowałam (choć w końcu się wypogodziło).

Słuchałam sobie trochę muzyki z lat mojej wczesnej młodości 

i przeglądałam zdjęcia w komputerze.

Teraz przyszedł czas na herbatkę :)

Wybrałam "ŚLIWKĘ & KARDAMON" firmy Vitax

od Ejotka :)

To herbata zdecydowanie bardziej pasująca do zimowych wieczorów,

bo jest rozgrzewająca i kojarzy się ze świętami 

(ze względu na aromat śliwki),

ale mimo to miałam dzisiaj ochotę właśnie na tę herbatę :)

Herbata jak widać ma mocny, czerwony kolor.

Smak intensywnie śliwkowy,

kardamon czuć bardzo delikatnie

 (piłam herbaty, które ten smak miały akcentowany dużo mocniej).

Tak jak pisałam herbata bardziej pasuje zimą, ale gdy wystygnie jest 

dobrym, orzeźwiającym pomysłem na lato.

Jeszcze przed wyjazdem do Warszawy obiecałam Wam relację z roczku mojej siostrzenicy,

ale oczywiście o tym zapomniałam, dopiero teraz oglądając zdjęcia sobie przypomniałam.

Zacznę od tego, że zupełnie nie spodziewałam się tego, co zastałam na miejscu.
Miało być przyjęcie w ogrodzie przy grillu, na luzie.
Nie myślałam jednak, że Sandra tak to wszystko świetnie zorganizuje!
Ja bym nigdy nie wpadła na takie rozwiązania...

Sandra wynajęła namiot (taki jak na zdjęciu poniżej), duży grill, stoliki i ławy.

Źródło zdjęcia

Był też ekspres do kawy z prawdziwego zdarzenia do dyspozycji gości.

Z głośników przez cały czas leciała przyjemna, niezbyt głośna muzyka.

Dzieci miały dodatkowe atrakcje w postaci dmuchanego mini-zamku,

basenu z piłeczkami, dwie zjeżdżalnie itp.

Istny raj!

Pogoda nam bardzo dopisała, bo nie było duszno, ani za ciepło, ale też nie chłodno.

W luźnych ubraniach czuliśmy się swobodnie i wygodnie.

Moja mama i teściowa Sandry pomogły jej przygotować poczęstunek 

(teściowa upiekła przepyszne ciasta, dawno nie jadłam takich pysznych słodkości, 

natomiast nasza mama przygotowała sałatki, mięso i inne przekąski).

Był też tort, ale nie umywał się do cudownych ciast teściowej Sandry.

To najlepsza impreza na jakiej byłam. Naprawdę!

Każdy czuł się swobodnie, goście przemieszczali się z miejsca w miejsce,

 rozmawiając w przeróżnych konfiguracjach :)

Pod namiotem stała też kanapa, na której można było porozmawiać na osobności, 

odpocząć, czy powygłupiać się - w przypadku dzieci :)

Atmosfera rewelacyjna, niebiańskie pyszności

i cudowna ekipa gości.

To przepis na najlepszą imprezę.

Sandrusia mieszka w moich ukochanych Rudnikach,

skąd pochodzą rodzice i mieszkały moje babcie,

które miałam szczęście odwiedzać w każde wakacje w dzieciństwie.

Korzystając z możliwości odwiedziłam stare podwórko,

które hmmm w niczym nie przypomina tego gdy żyła Babcia :(

To ten mniejszy domeczek po lewej stronie.

Podwórko zarośnięte, dom podupadły, brak garażu, szopy, komórek, płotu

nie ma nawet orzecha włoskiego, który podtrzymywał nasz hamak.

Niestety... taka kolej losu :(

Poszliśmy jednak podwórkiem dalej w stronę pola.

Ze względu na wysoką trawę nie udało się dojść do końca,

ale dotarliśmy do czereśni, po której chętnie się wspinałam gdy byłam mała.

I tym razem się udało...

Niezła jestem, nie?

Potem spotkaliśmy ciocię Gosię, córkę siostry Babci
i poszliśmy do niej na podwórko trochę pogadać
(nie za długo bo nie mogliśmy być tak długo nieobecni na imprezie Zosi).
Miło było powspominać :)
Gdy byłam mała ciocia Gosia zbierała wszystkie okoliczne dzieci
(w sumie to wszyscy jesteśmy tam rodziną)
i organizowała nam różne wyprawy do lasu, nad zalew, nad staw, na jeżyny itd.

Mamy nawet pamiątkowe zdjęcie całej tej gromadki
zrobione na schodach przed jej domem.

Niestety mam tylko taki mały format :(

Teraz w zupełnie innym składzie,
po ponad 20 latach postanowiliśmy sobie zrobić podobne :)

Dziwne, że mieści się nas teraz mniej... :)

Bardzo się cieszę z tego spotkania, rozmów, wspomnień.

Ale najbardziej cieszy mnie spotkanie z siostrą Babci (brak zdjęć),

bardzo wzruszające i silne przeżycie.

Cioci Irki nie widziałam kilka lat, tak to się niestety czasem w życiu dzieje...

ale dla mnie nic się ona nie zmieniła.

Ta sama delikatność, urok i niesamowite poczucie humoru, 

jak wtedy, gdy byłam dzieckiem.

Dla tych co dotrwali do końca niespodzianka!
Oto moja słodka siostrzenica Zosia.