Hanna Dikta, We troje

Autor: Hanna Dikta
Tytuł: We troje
Wydawnictwo: Zysk i S-ka
Miejsce i rok wydania: Poznań 2016
Ilość stron: 302

   Informacja o tym, że autorka książki pochodzi z Piekar Śląskich, a sama akcja powieści dzieje się tym "moim" mieście sprawiła, że bez względu na to co niesie ze sobą fabuła koniecznie chciałam ją poznać. Zastanawiałam się jak to jest odnajdywać w tekście znajome miejsca, ulice, domy, czy ... zalew. Już po kilku kartkach rozpoznałam ulice Kozłowej Góry, jednej z dzielnic Piekar i... poprosiłam męża żebyśmy się przejechali zobaczyć rzeczone miejsca :)

      Oczywiście książka jest ważna nie z powodu miejsca, a ze względu na historię, którą przedstawia. Agata, rodowita piekarzanka, obecnie wiedzie spokojne życie w Białogórze, gdzie wraz ze starszym o dwadzieścia lat mężem prowadzi pensjonat. Kobieta z wykształcenia jest nauczycielką, ale wykonywanie tego zawodu tak naprawdę nigdy nie leżało w jej naturze, natomiast prowadzenie pensjonatu daje jej spełnienie i satysfakcję. I oto teraz, wiodąc ustatkowane życie zmuszona jest wrócić na Śląsk (chociaż tylko tymczasowo), by być przy chorej na raka siostrze, która lada dzień będzie operowana. Jak to w rodzinach często bywa, nie zważając na dawne zatargi, nieporozumienia, czy chowane urazy w sytuacjach zagrożenia wyzwalają się w nas nasze najlepsze cechy i bez względu na wszystko pędzimy bliskim na pomoc, nawet gdyby ta pomoc miała się ograniczać tylko do trzymania za rękę. Agata i Joanna, choć bardzo się od siebie różnią wyglądem, poglądami, sposobem bycia i życia, to tak naprawdę bardzo się kochają i tęsknią za sobą, choć nie zawsze potrafią to okazywać i o tym rozmawiać. Po przyjeździe do Piekar (a właściwie szpitala w Bytomiu) Agata poznaje swojego szwagra, którego wcześniej jakoś nie miała okazji poznać, bo Joanna i Piotr zdecydowali się na szybki ślub, po bardzo krótkiej znajomości. 

     Agata i Piotr łącząc się w bólu spędzają ze sobą dużo czasu. Połączeni trudną sytuacją wspierają się i podtrzymują na duchu. Współodczuwają, więc bardzo szybko nawiązują silną nić porozumienia, która wprowadza zamęt w ich poukładane życie. Co więcej, kontrowersyjna decyzja Joanny w sprawie dalszego leczenia sprawia, że tworzą wspólny (jedynie słuszny ich zdaniem) front. Wszystko się komplikuje... Jak wiadomo w sytuacjach trudnych nie wszystko jest takie jak być powinno - inaczej wszystko przeżywamy, odbieramy bodźce z zewnątrz i łatwo gubimy się w uczuciach. Nie bez kozery istnieje powiedzenie, że nie powinno budować się związków na silnych emocjach, prawda?

    Po przeczytaniu podobnego do tego powyżej opisu książki na okładce wiedziałam czego się spodziewać. "Czy miłość i prawo do własnego szczęścia okażą się ważniejsze od innych zobowiązań?" - takie pytanie stawia przed potencjalnym czytelnikiem Wydawca zachęcając do lektury książki. Banalna historia? Powielony schemat? O nie, autorka miała dla nas asa w rękawie i postanowiła go użyć! Książka w niczym nie przypomina sielskiej historii z zawsze dobrym zakończeniem. Choć dialogi nie zawsze były udane i momentami drażnił mnie sposób narracji, to książka jest naprawdę wyjątkowa. Przez pierwszy tydzień po przeczytaniu książki "trawiłam" przyswojone treści, decyzje i postawy bohaterów (wszystkich!, bo wszyscy wiele wnoszą do powieści) i trudno było mi "wejść" w nową lekturę, bo myślami ciągle odpływałam do treści "We troje". Oj dużo kontrowersji wywołuje ta książka, jednak mimo różnych szokujących decyzji bohaterów nie czuje się nienawiści czy złości do bohaterów. Łatwo wczuć się w ich stany i emocje, a sposób opisania ich historii pokazuje nam, czytelnikom (nawet zagorzałym konserwatystom), że nic nie jest tylko czarne lub białe. Życie składa się z wielu barw, uczuć, potrzeb... Nasze decyzje nie zawsze są zrozumiałe, proste, ale zanim kogoś osądzimy i wydamy wyrok na temat jego postępowania, to warto spojrzeć na daną sytuację z innej perspektywy i chociaż spróbować zrozumieć...

    Mocna książka, sprawia, że ciągle i od nowa analizujemy decyzje i sposób postępowania bohaterów, dystansujemy się do życia, patrzymy na świat innymi oczyma, z większym zrozumieniem i akceptacją. Pozycja godna poznania nie tylko ze względu na fabułę i miejsce akcji, ale głównie dlatego, że zmusza czytelnika do zweryfikowania swojego podejścia do innych osób i ich decyzji, uczy obiektywizmu i zrozumienia. Gorąco polecam!

   Książkę miałam okazję poznać za sprawą 

Śląskich Blogerów Książkowych,

bo choć od dawna nie działam tam aktywnie,

to grupa zawsze o mnie pamięta

i gdy tylko otrzymali egzemplarze recenzenckie od Autorki

to od razu pomyśleli także o mnie.

Dziękuję, w szczególności Agnieszce Kolano (Agnes),

która zadbała nawet o to bym książkę przeczytała jeszcze "ciepłą".

Dziękuję!

ŚBK są cudowni!

Książkę przeczytałam w ramach wyzwań:

- Czytamy powieści obyczajowe

- Pod hasłem (spacyjkowe schodki)

- Polacy nie gęsi (obyczajowa - zdrada w związku)

- Przeczytam tyle, ile mam wzrostu - 1,7 cm (19,4 cm z 158)

- 52 książki w 2016 (16)