Koronawirus i co dalej?

Tekst nie jest artykułem medycznym

to luźne przemyślenia na temat zagrożenia, 

jakim jest koronawirus 

oraz jego wpływu na moje życie.

Napisanie tego tekstu chodzi mi po głowie od kilku dni, głównie dlatego żebym za kilka lat mogła przeczytać o swoich odczuciach,

przypomnieć sobie o tych trudnych momentach...

Nie należę do osób, które panikują, ale nie uważam się też za ignoranta.

Przez ostatnie trzy tygodnie moje przemyślenia były różne.

Miałam lepsze i gorsze dni.

Dni, w których strach grał pierwszą rolę 

i takie, w których królował spokój i opanowanie.

Były też chwile słabości, wewnętrznego buntu 

czy nawet zaprzeczania temu co się wokół dzieje.

Na początku, gdy ogłoszono zawieszenie zajęć dydaktycznych 

(12 marca 2020 - czwartek) byłam spokojna, ale i ostrożna.

Miałam tego dnia umówioną wizytę u lekarza, 

która była dla mnie bardzo ważna, 

więc jej nie odwołałam. 

Ale do siostry na urodzinową kawę już nie poszłam.

Były to podwójne obawy.

 Po pierwsze nie mam pewności, że sama nie zarażam, 

po drugie siostra pracuje w aptece, 

więc chcąc nie chcąc też była mocno narażona 

(wtedy jeszcze nie było dodatkowych zabezpieczeń 

i obsługi przez okienko apteczne).

Weekend spędziłam w domu, wychodząc tylko z psem

(głównie na ogródek, 

by zminimalizować ryzyko kontaktu z innymi ludźmi).

Byłam spokojna, ale momentami miałam wrażenie, 

że jestem w jakiejś bańce mydlanej 

i to wszystko mnie nie dotyczy.

Na działce czułam się oderwana od rzeczywistości - słońce pięknie świeciło, było ciepło i przyjemnie, rośliny budziły się do życia.

Jak to możliwe, że w tym samym czasie na całym świecie umierają ludzie?

I codziennie jest kilkadziesiąt tysięcy nowych zachorowań?

Przez kolejne dni się izolowałam i śledziłam informacje 

dotyczących chorych w Polsce i na świecie.

W piątek, 20 marca 2020 musiałam załatwić coś na poczcie i to... 

było bardzo przykre i dołujące doświadczenie.

Stałam pół godziny w kolejce (ze względów bezpieczeństwa na dworze)

ludzie w kolejce stali w pewnej odległości (około 1,5 m),

ale wcale nie czułam się bezpiecznie.

Jedna kobieta chodziła wte i wewte,

z kamienicy dochodziły odgłosy rozmów, 

gdzie ludzie rozmawiali o koronawirusie...

Czułam się nieswojo i niekomfortowo.

Chyba wtedy pierwszy raz poczułam naprawdę zagrożenie.

Dotarło do mnie, że choćbym nie wiem jak unikała zagrożenia to czasem trzeba zrobić coś, co wymaga wyjścia z domu i kontaktu z ludźmi.

W drodze powrotnej musiałam wejść na zakupy do Biedronki,

w której były też drzewa owocowe.

Nie mogłam się powstrzymać, by ich nie kupić na działkę.

Pomyślałam, że skoro już są w tym sklepie, 

to szkoda żeby się zmarnowały, a przecież dla mnie są ważne.

Równocześnie jednak czułam się z tym źle,

bo w głowie krążyły mi głosy i myśli innych osób, 

którzy pewnie pomyśleli, 

że nic sobie z choroby nie robię i myślę o drzewkach, 

które wcale nie są teraz ważne...

Ten wyrzut sumienia właściwie mam do dzisiaj...

I tu nachodzi mnie taka refleksja, 

że koronawirus nie zabiera nam tylko 

zdrowia i życia,

ale też radość życia, poczucie bezpieczeństwa i stabilizacji,

powoduje niepewność i strach 

przed każdym kontaktem z innymi

i mocno ogranicza w życiu codziennym.

Ja mam ten komfort, że szkoły nie funkcjonują jak wcześniej,

więc ryzyko zarażenia u mnie bardzo zmalało

(choć tak naprawdę chodzę do pracy,

ale siedzę sama w bibliotece i wprowadzam książki do systemu).

Dzisiaj wprowadzono kolejne obostrzenia,

które mają na celu lepszą ochronę ludzi.

Od jutra żeby zrobić zakupy trzeba mieć rękawiczki jednorazowe...

których nie można nigdzie dostać...

Ze wszystkimi zaleceniami Ministra Zdrowia i Premiera  

jestem na bieżąco, cały czas śledzę statystyki zachorowań itp.

ale jak szukałam dzisiaj tych nieszczęsnych rękawiczek na mieście

i przejeżdżał obok samochód policyjny,

z którego przez megafon płynęły słowa ostrzeżeń,

nakazów pozostania w domu, chronienia siebie i swych rodzin

to chciało mi się płakać.

Stan epidemii przypomina mi w pewnym sensie stan wojny.

Też mamy ograniczoną wolność, 

nie wiemy co przyniesie jutro,

jak długo to potrwa

i czy to przeżyjemy.

Smutna ta nasza obecna rzeczywistość.

Szkoda, że to wszystko to nie jest tylko głupi żart na Prima Aprilis,

że to wszystko dzieje się naprawdę i nikt nie wie kiedy to się skończy.

Chciałabym, by wróciła normalność,

żeby moja mama mogła bezpiecznie wrócić do kraju,

żeby każdy mógł pracować jak dawniej, nie martwiąc się o swoje zdrowie,

żebyśmy mogli spotykać się z rodziną i znajomymi,

by można było wyjść na kawę, do kina czy teatru.

Byśmy czuli się bezpieczni wszędzie tam dokąd się udajemy,

mogli się swobodnie przemieszczać

i żyć!

Życzę zdrowia kochani!