Post konkursowy (konkurs u Ejotka)

Drogi Ejotku,

zabieram Cię w podróż do pewnego cudownego miejsca.

Nie jest to miejsce magiczne, 

choć można poczuć się w nim jak w raju.

Jest to miejsce, do którego chce się wracać,

na samo wspomnienie robi mi się ciepło w sercu i w duszy.

Zdjęcie autorstwa mojej cioci - Małgorzaty Lukas
(mam zgodę na publikowanie tego zdjęcia na blogu)

To miejsce wyjątkowe, 

bo związane z najwspanialszymi wspomnieniami

z mojego życia, a zwłaszcza dzieciństwa.

Rudniki k/Wielunia

Kocham w nich wszystko.

Każdy dom, ulicę,

każde drzewo, kamień czy opadły liść.

Ja to oczywiście ta wdrapująca się na drzewo

W tej materii nic się nie zmieniło :p

To tutaj rozbijałam sobie kolana, nabijałam sińce,

skakałam po drzewach i płotach,

prowadziłam najwspanialsze zabawy

i byłam najszczęśliwszym dzieckiem na świecie.

Obecnie zarośnięte już "wywozy" piasku, niegdyś były ogromnym placem zabaw

To tutaj zakochałam się w książkach!

Wszystko za sprawą uroczej biblioteki i kochanych bibliotekarkach,

które pozwalały mi tam przesiadywać całymi godzinami.

I choć teraz biblioteka jest odnowiona, czysta i nowoczesna 

to ja nadal pamiętam zapach drewna i książek oraz miękkość wykładziny.

Tutaj też przeżywałam swoje pierwsze miłości i pocałunki :)

Pierwsze dyskoteki i pierwsze ... "owip" :p

Gdyby wiejący w Rudnikach wiatr mógł szeptać ludzkim głosem

to na pewno miałby sporo do opowiedzenia :)

Zdjęcie autorstwa mojej cioci - Małgorzaty Lukas
(mam zgodę na publikowanie tego zdjęcia na blogu)
Słoneczniki na podwórku babci Jasi

Rudniki mają dla mnie ogromną wartość sentymentalną także dlatego,

że kojarzą się z babciami: Jasią i Halinką.

Ale o tym już tym razem nawet nie wspominam, bo się rozpłaczę.

Życie czasem płata nam figla i w tych ukochanych Rudnikach nie mieszkam ja,
a moja siostra Sandra - a to jej widok z balkonu

 Niech Cię nie zwiodą te ogromne puste przestrzenie.

Rudniki się prężnie rozrastają, modernizują, ulepszają.

Jednak ja chciałbym żebyś poznała te, które mam w sercu.

Opowiedziałabym Ci wtedy historię o każdym budynku, każdym drzewie...

To tutaj bawiłam się na swoich pierwszych dyskotekach :)

Szkoła w Rudnikach - teraz gimnazjum, wcześniej szkoła podstawowa.
Ona ciągle się zmienia i nadążyć za nią nie można.
Ale jako ciekawostkę powiem Ci, że zdarzyło mi się kiedyś malować w niej ściany :)
Tylko ciiiiiiii to tajemnica :)

Ech, miałam nie płakać, ale jakoś łzy się same cisną...

Ze zdjęć nie da się tego wszystkiego zrozumieć, ogarnąć poczuć.

Musiałabyś się ze mną tam wybrać...

Na koniec jeszcze garść wspomnień.

Zdjęcia kiepskiej jakości, bo....

to zdjęcia wyświetlanych na prześcieradle slajdów...

Mała Madzia z siostrą Agnieszką. W tle super bryka - syrenka :)

Tu znów Agusia, bo ja niestety nie mam takiego zdjęcia, a ujęcie cudowne!

Mój dziadek Stasiu, niestety dziadek zmarł zanim poszłam do szkoły,
ale doskonale pamiętam, że byłam jego oczkiem w głowie :)

Zdjęcie fatalnej jakości, ale chciałam Ci pokazać jak się zmieniła
ulica Wojska Polskiego, przy której mieszkała babcia Jasia.
To jeden z dowodów na to, że Rudniki cały czas się zmieniają.

Zdjęcie zrobione 4 domy dalej, ale widać różnicę...

Ejotku, czy myślisz, że mogłoby Ci się spodobać w tym miejscu?